Ziemio polska! Ziemio ojczysta! Zjednocz się przy Chrystusowej Eucharystii, w której krwawa ofiara Chrystusa ponawia się wciąż i na nowo urzeczywistnia pod postacią Najświętszego Sakramentu wiary!” – wołał w homilii podczas Mszy św. na rozpoczęcie II Krajowego Kongresu Eucharystycznego w Warszawie 8 czerwca 1987 r. św. Jan Paweł II.

Ojciec Święty wskazywał, aby wyzwalać się z dziedzictwa nienawiści i egoizmu, bo Eucharystia to sakrament miłości Boga do człowieka i człowieka do Boga, a równocześnie jest to sakrament miłości człowieka do człowieka. Sakrament, który tworzy wspólnotę.

Eucharystia – podkreślał św. Jan Paweł II – należy do „odkupieńczej godziny Chrystusa, do odkupieńczej godziny dziejów człowieka i świata. Jest to godzina, w której Syn Człowieczy umiłował do końca. Do końca potwierdził zbawczą potęgę miłości. Objawił, że Bóg sam jest Miłością. Innego, większego objawienia tej prawdy nie było i nigdy nie będzie. Bardziej radykalnego jej potwierdzenia: „Nie masz większej miłości nad tę, by ktoś życie dał” (J 15, 13) za wszystkich, ażeby oni „życie mieli – i mieli je w obfitości” (J 10, 10)”. Papież przypominał, że to wszystko wyraża się w Eucharystii, która jest tego wszystkiego pamiątką i znakiem, czyli sakramentem.